آدم

انفرادی اتاق کوچکی است که کَفَش پتوی سربازی انداخته اند با دستشویی و توالت و سکوت.و زمان بسیار طولانی که تا هر چه قدر دلت می خواهد خیال را جولان بدهی تا به همه جا سرک بکشد.یاد چیزها،حرف ها و کسانی می افتی که تعجب می کنی آن ها را چه طور فراموش کرده بودی.من در انفردی  دنبال خودم گشتم.هرکس که ساختن زندان انفرادی به کله اش زده،آدم جالبی بوده و خوب میدانسته با آدم ها چه طور بازی کند.یعنی درست تر آن است که بگویم می دانسته آدم بهترین دشمن خودش است.لازم نیست او را کتک بزنند یا زیر شکنجه لت و پارش کنند.بهترین راه این است که خودش را با خودش تنها بگذارند تا خودش دخل خودش را در بیاورد.

جیرجیرک - احمد غلامی