مرثیه های غروب

افق می گفت :- آن افسانه گو...

-          آن افسانه گوی " شهر سنگستان "

به دنبال " کبوتر های جادوی بشارت گو "

                                   سفر کرده ست.

شفق می گفت : - "من می دیدمش , تنها , تکیده , ناتوان , دلتنگ

ملول از روزگارانی که در این شهر سر کرده ست."

سپیدار کهن پرسید :

-" به فریادش رسید آیا ؟ " حریق و سیل یا آوار"؟ "

صنوبر گفت : -" توفانی گرانتر زان چه او می خواست ,

پیرامون او برخاست

که کوبیدش به صد دیوار و پیچیدش به هم طومار ! "

سپاه زاغ ها از دور پیدا شد ; سکوتی سهمگین بر گفتگوها حکم فرما شد.

پس از چندی , پر و بالی بهم زد مرغ حق ,

آرام و غمگین خواند :

-" دریغ از آن سخن سالار ;که جان فرسود , از بس گفت تنها ,درد دل با غار ....! "

توانم گفت او قربانی غم های مردم شد

صدای مرغ حق در های و هوی شوم زاغانی که , همچون ابر

رخسار افق را تیره می کردند ,کم کم محو شد , گم شد !

گل سرخ شفق پژمرد ,

گوهرهای رنگین افق را تیرگی ها برد

صدای مرغ حق , بار دگر چون آخرین آهی که از چاهی برون آید

( چه جای چاه , از ژرفای نومیدی ) چنین برخواست :

-          " مگر اسفندیاری , رستمی , از خاک برخیزد

که این دل مرده شهر مردمانش سنگ را

زان خوب جادویی برانگیزد."

پس از آن , شب فرو افتاد و با شب ; پرده ی سنگین تاریکی فراموشی

پس از آن ,روزها , شب ها گذر گردند

سراسر بهت و خاموشی

پس از آن , سالهای خون ِ دل نوشی

هنوز اما , شباهنگام

شباهنگان گواهانند

که آوایی حزین از جای جای " شهر سنگستان "

بسان جویباری جاودان جاری ست ...

مگر همواره بهرامان ورجاوند , می نالند , سر در غار

" کجایی ای حریق ,ای سیل , ای آوار ! "        سروده شده توسط : فریدون مشیری

فرا رسیدن چهارم شهریور سالروز وفات مهدی اخوان ثالث بر همه ادب دوستان تسلیت باد