امام موسی صدر; حقیقتی همیشه زنده

سید موسی صدر (متولد خرداد 1307 در قم)سال 1338به‌دنبال توصیه‌های حضرات آیات بروجردی، حکیم و شیخ مرتضی آل‌یاسین، وصیت مرحوم آیت‌الله سید عبدالحسین شرف‌الدین، رهبر متوفی شیعیان لبنان را لبیک گفت و به‌عنوان جانشین آن مرحوم، سرزمین مادری خود )ایران) را به سوی لبنان ترک کرد. اصلاح امور فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی جامعه شیعیان لبنان از یک‌سو و استفاده از ظرفیت‌های منحصر به فرد لبنان جهت نمایاندن چهره عاقل، عادل، انسان‌دوست و با زمان مکتب اهل‌بیت(ع) به جهانیان از سوی دیگر، اهداف اصلی این هجرت را تشکیل می‌داد. ایشان در ۹ شهریور 57 ، طی سفری رسمی به لیبی به دعوت معمر قذافی، ناپدید شد. او در میان شیعیان به «امام موسی صدر» مشهور است. هدف استراتژیک امام موسی صدر آن بود تا طایفه شیعه لبنان را همسان دیگر طوائف، و نه مقدم بر آنان، در تمامی عرصه‌های حیات سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی آن کشور مشارکت دهد. وی از اولین روزهای ورود به لبنان در زمستان سال ۱۳۳۸، با طرح شعار «گفتگو، تفاهم و همزیستی»، پایه‌های روابط دوستانه و همکاری صمیمانه‌ای را با مطران یوسف الخوری، مطران جرج حداد، شیخ محی الدین حسن و دیگر رهبران دینی مسیحی و اهل سنت آن کشور بنا نهاد. در طول حضور دو دهه امام صدر در لبنان، هیچ مراسم سرور یا اندوهی از شیعیان نبود که امام صدر در آن شرکت جوید، و تنی چند از فرهیختگان مسیحی و اهل سنت در معیت وی نباشند. حمایت امام صدر از بستنی فروشی مسیحی در اوایل تابستان سال ۱۳۴۱ در شهر صور، که به فتوای صریح وی مبنی بر طهارت اهل کتاب منجر گردید، توجه تمامی محافل مسیحی لبنان را به سمت خود جلب نمود. در اواخر تابستان ۱۳۴۱ مطران گریگوار حداد به شهر صور آمد، و از امام صدر برای عضویت در هیئت امناء «جنبش حرکت اجتماعی» دعوت نمود. از اواخر سال ۱۳۴۱ حضور گسترده امام موسی صدر در کلیساها، دیرها و مجامع دینی و فرهنگی مسیحیان آغاز گردید. سخنرانیهای تاریخی امام صدر در دیرالمخلص واقع در جنوب، وکلیسای مارمارون در شمال لبنان طی سالهای ۱۳۴۱ و ۱۳۴۲، تأثیرات معنوی عمیقی بر مسیحیان آن کشور بر جای نهاد.ادامه...

مسئله ربوده شدن امام موسی صدر مسئله ای نبود که دولت لیبی بتواند به سادگی از کنار آن عبور کند. آوازه امام موسی صدر تنها محدود به داخل مرزهای لبنان نبود. امام موسی شخصیتی شناخته شده و تاثیر گزار در جهان اسلام بود. مسئله ربودن امام موسی صدر با واکنش های جدی مردم ودولت لبنان ودولت های عربی واسلامی روبه رو شد و از منابع مختلف با قذافی تماس گرفته شد. اما مقامات لیبی سکوت اختیار کردند.

ربایندگان امام موسی صدر همان حرف هایی را می زدند که مسئولین لیبی می زدند. مضمون نامه سفارت لیبی به مجلس اعلای شیعیان در تاریخ 28/9/1978 با نامه ای که در همین تاریخ در پست ایستگاه مرکزی راه آهن رم گذاشته وخطاب به روزنامه ایتالیایی پایزی سییرا وبا امضای سازمان لبنانی های سکولار برای لبنانی یکپارچه وسکولار نوشته بودند همزمان وهمگون بود. در این نامه آمده است:

«سازمان، امام صدر را در تاریخ 31/8/1978 بلافاصله پس از رسیدن به رم در جایی ربود که قرار با سه نفر ایرانی مخالف حکومت شاه دیدار می کند. این آدم ربایی به لطف همکاری عباس بدرالدین که عضو سازمان و هم اکنون در آمریکایی جنوبی است صورت گرفته است»

بررسی این نامه نشان می دهد که مضمون آن کاملاًَ با مضمون نامه سفارت لیبی مورخ 28/9/1978 م مبنی بر وجود سازمانی تروریستی در پس این اقدام، همخوانی دارد وبه خوبی نشان می دهد که این دو نامه- که در تاریخ ومضمون همانند هستند- ساخته وبافته یک اندیشه است.

مقامات ایتالیا تأکید کرده اند که امام موسی صدر وهیچ یک از همراهان وی به قصد اقامت یا عبور وارد ایتالیا نشده اند. این اطلاعات را گزارش هیئت اساسی امنیتی لبنان نیز ثابت می کند.

اکنون و پس از 32 سال همچنان سرنوشت امام موسی صدر، رهبر سیاسی شیعیان و رهبر معنوی همه اقوام لبنانی در هاله ای از ابهام است. اگر چه معمر غذافی بزرگترین متهم این پرونده است اما هنوز هیچ نهاد یا سازمان بین المللی مامور تحقیق و تفحص پیرامون ابن موضوع نشده است گویی غبار 32 ساله ای که روی این ماجرا نشسته است مانع دیدن آن می شود. 

فرزند امام موسی صدر و همچنین سایر اعضای خانواده بر این قضیه تاکید دارند که امام صدر و دو همراهشان آقای شیخ محمدیعقوب و آقای عباس بدرالدین هنوز اسیر و زندانی قذافی‌اند و قذافی تنها مسئول این آدم ربایی و زندانی کردن آنها و محروم کردن آنان از آزادی است. او تنها مسؤول دروغ‌ها و گمراه کردن‌ها است.

کوتاهی دولت ایران در پیگیری قضیه امام موسی صدر مشهود است.در اوایل انقلاب به دلیل ملاحضات سیاسی و همچنین در برهه جنگ تحمیلی که فقط لیبی حاضر به فروش تسلیحات به ایران شده بود عدم پیگیری این قضیه کمی قابل درک بود ولی اکنون که سالهای زیادی از این ماجرا می گذرد عدم پیگیری این پرونده بسیار دردناک و غیر قابل پذیرش است.به خصوص اینکه دولت لیبی بارها نشان داده که توانایی و تاب مخالفت های سیاسی و تحمل فشار را ندارد و بارها حاضر به دادن امتیاز در موضوعات مختلفی چون انفجار لاکربی و خلع سلاح هسته ای و ... شده است.