کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت / یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم

روح رویایی عشق , از بر چرخ بلند ,

جلوه ای کرد و گذشت , شور در عالم هستی افکند.

شوق , در قلب زمان موج زنان ,

جان ذرات جهان در هیجان ,

ماه و خورشید و دوچشم نگران ,

ناگهان , از دل دریای وجود ,

" گوهری کز صدف کون و مکان بیرون بود "

 به جهان چهره نمود !

پرتو طبع بلندش " ز تجلی دم زد"

هر چه معیار سخن بر هم زد

تا " گشود از رخ اندیشه نقاب" ;

هر چه جز عشق فرو شست به آب !

شعر شیرینش , " آتش به همه عالم زد " !

می چکد از سخنش آب حیات , نه غزل" شاخ نبات" !

چشم  جان بین به کف آورده ام , ای چهره ی دوست !

دیدن جان تو در چهره ی شعر تو نکوست.

این چه شعرست که صد میکده مستی با اوست !

مست مستم کن ازین باده به پیغامی چند.

زان همه " گم شدگان لب دریا"

                             به" یقین خامی چند"

" کس بدان منصب عالی نتوانست رسید "

" هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند ".

مگرم همت و عشق تو بیاموزد راه.

نه تو خود گفتی و شعر تو بر این گفته گواه:

" بر سر تربت ما چون گذری همت خواه ؟ ! "

حافظ از "مادر گیتی " به " چه طالع زاده ست " ؟

طایر گلشن قدس.

" اندرین دامگه حادثه چون افتاده ست " ؟

من , درین آینه ی غیب نما می نگرم.

خود ازین طالع فرخنده نشانی داده ست :

" رهرو منزل عشقیم و ز سر حد عدم ; تا به اقلیم وجود این همه راه آمده ایم."

نه همین مقصد خود را ز عدم تا به وجود ;

نقش مقصود همه هستی را ,

ز ازل تا به ابد عشق می پندارد.

" آری آری سخن عشق نشانی دارد."

" رهرو منزل عشق ; فاش گوید که ز مادر به چه طالع زادم :

" بنده ی عشقم و از هر دو جهان آزادم ! "

ای خوشا دولت پاینده ی این بنده ی عشق ,

که همه عمر بود بر سر او فرّ همای.

" خشت زیر سر و بر تارک هفت اختر پای "

بنده ی عشق بود همدم خوبان جهان :

" شاه شمشادقدان , خسرو شیرین دهنان"

بنده ی عشق چه دانی که چه ها می بیند:

" در خرابات مغان نور خدا می بیند "

بنده ی عشق , چنان طرح محبت ریزد; " کز سر خواجگی کون و مکان بر خیزد"!

باده بخشند به او ,با چه جلال و جبروت , " ساکنان حرم ستر و عفاف و ملکوت" !

بنده ی عشق , ندارد به جهان سودایی , " از خدا می طلبد : صحبت روشن رایی " !

آنک ! آن شاعر آزاده ی آزاده پرست ;عاشق شادی و زیبایی و مهر,

که " وضو ساخته از چشمه ی عشق"

چار تکبیر زده یکسره بر هرچه که هست.

چون سلیمان جهان است , ولی باده به دست !

تاجی از " سلطنت فقر" به سر ,

" کاغذین جامه ی" آغشته به خونش در بر ; تشنه ی صحبت پیر ,

" گر ز مسجد به خرابت رود خرده مگیر " !

همچو جامش لب اگر خندان است ;

دل پرخونش اندوه عمیقی دارد. بانگ بر می دارد :

-"عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت ! "

" که گناه دگری بر تو نخواهند نوشت."

" من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش."

" هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت."

" نه من از پرده ی تقوی بدر افتادم و بس "

" پدرم نیز بهشت ابد از دست بهشت ! "

" سر تسلیم من و خشت در میکده ها "

" مدعی گر نکند فهم سخن , گو سر و خشت ! "

یک سخن دارد اگر دارد صد گونه بیان ; همه رو سخنش با انسان :

" کمتر از ذرهّ نه ای , پست مشو , مهر بورز "

"تا به خلوتگه خورشید رسی چرخ زنان !"

گل , به یک هفته , فرو می ریزد ,سنگ می فرساید , آدمی می میرد ,

نام را در گردش ایام , مدام

زیر خاکستر خاموش فراموشی , می پوشاند ,

شعر حافظ , اما

 هر چه زمان می گذرد ; تازه تر ,با طراوت تر , گویا تر , روح افزا تر

رونق و لطف دگر می گیرد !

لحظه هایی ست که : انسان , خسته ست ,

خواه از دنیا ,از زندگی , از مردم , گاه , حتی از خویش !

نشود خوشدل , با هیچ زبان ; نشود سرخوش, با هیچ نوا

نکند رغبت بر هیچ کتاب

نه رسد باده به دادش , نه برد راه به دوست ,

راست , گویی همه غم های جهان در دل اوست !

چه کند آن که به او این همه بیداد رسد ؟

باز هم حافظ شیرین سخن است ; که به فریاد رسد !

جز حریمش نبود هیچ پناه , نیک بخت آنکه بدو یابد راه

چاره ساز است به هر درد , که مرهم با اوست

به خدا همت پاکان دو عالم با اوست.

ای همه اهل جهان , ای همه اهل سخن

آیا این معجزه نیست !

کس , بدان گونه که بایست , نخواهد دانست

این پیام آور عشق ; چه هنر ها کرده ست.

به فضا در نگرید !

آسمان را

" که ز خمخانه ی حافظ قدحی آورده ست "

                                                                                    زنده یاد فریدون مشیری

---

بعد نوشت:

فروپاشی اقتصاد فرانسه با یک اخم ایران