باز هم ماه محرم شد بازهم دلها پریشان شد

نمی دانم چه سری در کلام دکتر شریعتی هست که انسان رو به خودش جذب می کنه !وقتی فایل صوتی سخنرانی ایشون در حسینیه ارشاد رو داشتم گوش می کردم یک لحظه موهایتنم سیخ شدو بیش از پیش به این نکته پی بردم که الحق دکتر شریعتی نقش بسیار بزرگ و غیر قابل انکاری رو در ایجاد هیجانات درونی برای جوانان پیش از انقلاب داشتن.قسمتی از سخنرانی با عنوان "شهادت" این شهید بزرگوار رو که بی ارتباط با ماه محرم نیست رو براتون آوردم.

          اکنون شهیدان مرده اند و ما مرده ها زنده هستیم.شهیدان سخنشان را گفتند و ما کرها مخاطبشان هستیم٬ آنها که گستاخی آن را داشتند که – وقتی نمی توانستند زنده بمانند- مرگ را انتخاب کنند ٬ رفتند . ما بی شرمان ماندیم ٬ صدها سال است که مانده ایم و جا دارد که دنیا بر ما بخندد که ما –مظهر ذلت و ذبونی – بر حسین (ع) و زینب(س) – مظهر حیات و عزت- می گرییم٬و این یک ستم دیگر تاریخ است که ما زبونان عزادار و سوگوار آن عزیزان باشیم.امروز شهیدان پیام خود را با خون خود گذاشتند و روی در روی ما بر روی زمین نشستند تا نشستگان تاریخ را به قیام بخوانند.

در فرهنگ ما٬ در مذهب ما٬ در تاریخ ما٬ تشیع ; عزیزترین گوهرهایی که

بشریت آفریده است٬ حیات بخش ترین ماده هایی که به  تاریخ٬ حیات و تپش و تکان می دهد و خدایی ترین درسهایی که به انسان می آموزد که می تواند تا "خدا" بالا رود٬ نهفته است و میراث همه این سرمایه های الهی به دست پلید ما پلیدان زبون و ذلیل افتاده است.

ما وارث امانت هایی هستیم که با جهادها و شهادت ها و با ارزش های بزرگ انسانی٬ در تاریخ اسلام فراهم آمده است و ما وارث اینهمه هستیم و ما مسئول آن هستیم که امتی بسازیم از خویش تا برای بشریت نمونه باشیم."و کذالک امه وسطا لتکونو شهداء علی الناس و یکون الرسول علیکم شهیدا " خطاب به ماست.

ما مسئول این هستیم که با این میراث عزیز شهدا و مجاهدانمان و امامان و راهبرانمان و ایمانمان و کتابمان امتی بسازیم تا برای مردم جهان شاهد باشیم و شهید باشیم و پیامبر(ص)برای ما نمونه و شهید باشد.زسالتی به این سنگینی٬ رسالت حیات و زندگی و حرکت بخشیدن به بشریت٬ برعهده ی ماست٬ که زندگی روزمره مان را عاجزیم !

خدایا این چه حکمت است؟

و ما که در پلیدی و منجلاب زندگی روزمره جانوریمان غرقیم باید سوگوار و عزادار مردان و زنان و کودکانی باشیم که در کربلا برای همیشه٬ شهادتشان و حضورشان را در تاریخ و در پیشگاه آزادی به ثبت رسانده اند.

خدایا این باز چه مظلومیتی بر خاندان حسین؟

اکنون شهیدان کارشان را به پایان رسانده اند و ما شب شاام غریبان می گرییم و پایانش را اعلام می کنیم و می بینیم چگونه در جامه گریستن بر حسین و عشق به حسین٬با یزید همدست و همداستانیم؟! او که می خواست این داستان به پایان برسد.

....یک حاکم است بر همه تاریخ٬ یک ظالم است که بر تاریخ حکومت می کند٬ یک جلاد است که شهید می کند و در طول تاریخ٬ فرزندان بسیاری قربانی این جلاد شده اند و زنان بسیاری در زیر تازیانه های این جلاد حاکم بر تاریخ٬ خاموش شده اند و به قیمت خونهای بسیار آخور آباد کرده اند و گرسنگی ها و بردگی ها و قتل عام های بسیار در تاریخ از زنان و کودکان شده است و از مردان و از قهرمانان و از غلامان و معلمان٬در همهی زمانها و همه نسلها.

اکنون حسین با همه هستی اش آمده است تا در محکمه تاریخ در کتار فرات شهادت بدهد:شهادت بدهد به سود همه مظلومان تاریخ..شهادت بدهد به نفع محکومان این جلاد حاکم بر تاریخ.شهادت بدهد که چگونه این جلاد ضحاک٬مغز جوانان را در طول تاریخ می خورده است.با علی اکبر شهادت بدهد !

و شهدت بدهد که در نظام جنایت و در نظام های جنایت چگونه قهرمانان می مردند.با خودش شهادت بدهد !

و شهادت بدهد که در نظام حاکم بر تاریخ چگونه زنان یا اسارت را باید انتخاب می کردند و ملعبه حرمسراها می بودند یا اگر آزاد می ماندند باید قافله دار اسیرا باشند و بازمانده شهیدان٬ با زینبش !

و شهادت بدهد که در نظام ظلم و جور و جنایت٬جلاد جابر بر کودکان شیرخوار تاریخ نیز رحم نمی کرده است. با کودک شیرخوارش !

و حسین با همه ی هستیش آمده است تا در محکمه جنایت تاریخ به سود کسانی که هرگز شهادتی به سودشان نبوده است و خاموش و بی دفاع می مردند٬ شهادت بدهد.

اکنون محکمه پایان یافته است و شهادت حسین و همه عزیزانش و همه هستیش با بهترین امکانی که در اختیار جز خدا هست رسالت عزیم الهی اش را انجام داده است.

....یکی از بهترین و حیات بخش ترین سرمایه هایی که در تاریخ تشیع وجود دارد شهادت است.ما از وقتی که به گفته ی جلال"سنت شهادت را فراموش کرده ایم و به مقبره داری شهیدان پرداخته ایم٬مرگ سیاه را ناچار گردن نهاده ایم"و از هنگامیکه به جای شیعه علی بودن و از هنگامی که بجای شیعه حسین بودن و شیعه زینب بودن٬ یعنی پیرو شهیدان بودن; زنان و مردان ما عزادار شهیدان شده اند و بس٬ در عزای همیشگی مانده ایم !