حافظ زمانه و ذکر چند نکته

نمی دونم تا بحال به این قضیه اصلا فکر کردین که چرا مسئولین می خوان با مردم صحبت کنن همیشه از یکسری کلمات تکراری در اول صحبت هاشون استفاده می کنن.مثلا:ملت شریف ایران، ملت بزرگ ایران ،ملت انقلابی ایران و ...ایا این نوع صحبت رو ما در کشورهای دیگه هم سراغ داریم؟!مثلا در آنسوی آبها مسئولین میگن، ملت بزرگ ایتالیا ،ملت شریف فرانسه،ملت انقلابی چک و...واقعا چرا اینطور صحبت می کنن؟!اگه قصدشون از بکار بردن این کلمات احترام گذاشتن هستش بنظرم راه های بهتری هم برای احترام به مردم وجود داره.برای مثال می تونن به قول های خودشون عمل کنن به مردم پاسخگو باشن و در نهایت احترام حرفی به مرحله عملی برسه.حالا نظر شما چیه؟

پ . ن:سوم اسفند در تاریخ ما برابر است با دو رویداد مهم: یکی کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ و به قدرت رسیدن سیدضیاء و رضاخان و دیگر امضای معاهده ننگین و تحقیرآمیز ترکمانچای.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *

امیرهوشنگ ابتهاج(ه الف سایه)متولد 6 اسفند 1306 در رشت-.غزلسرای آشنا به موسیقی و توانمند در سرودن اشعار نو.سرپرست واحد موسیقى رادیو حد فاصل ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۶. پایه گذار گروه موسیقى چاووش."نخستین نغمه ها" ، "شبگیر"، "زمین"، "سیاه مشق"، "یادگار خون سرو"، "چند برگ از یلدا"،"آینه در آینه" و...مجموعه اشعاری است که از این شاعر توانمند به چاپ رسیده است.«حافظ به سعى سایه» تصحیح وی بر دیوان خواجه شیراز می باشد.همکاری سایه با موسیقیدانانی چون استاد محمدرضا لطفی و استاد محمدرضا شجریان در ذهن مخاطبان به خوبی مانده است.صدای شاعر را بشنوید

در کوچه سار شب

درین سرای بی کسی کسی به در نمی زند
 به دشت ملال ما پرنده پر نمی زند
 یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی کند
 کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند
نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار
دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند
گذر گهی ست پر ستم که اندر او به غیر غم
 یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند
 دل خراب من دگر خراب تر نمی شود
 که خنجر غمت ازین خراب تر نمی زند
چه چشم پاسخ است ازین دریچه های بسته ات ؟
برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند
 نه سایه دارم و نه بر ، بیفکنندم و سزاست
 اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند

*غریبانه           دانلود

بگردید ، بگردید ، درین خانه بگردید
 درین خانه غریبید ، غریبانه بگردید
یکی مرغ چمن بود که جفت دل من بود
 جهان لانه ی او نیست پی لانه بگردید
 یکی ساقی مست است پس پرده نشسته ست
 قدح پیش فرستاد که مستانه بگردید
 یکی لذت مستی ست ، نهان زیر لب کیست ؟
 ازین دست بدان دست چو پیمانه بگردید
 یکی مرغ غریب است که باغ دل من خورد
 به دامش نتوان یافت ، پی دانه بگردید
 نسیم نفس دوست به من خورد و چه خوشبوست
 همین جاست ، همین جاست ، همه خانه بگردید
 نوایی نشنیده ست که از خویش رمیده ست
 به غوغاش مخوانید ، خموشانه بگردید
سرشکی که بر آن خاک فشاندیم بن تاک
 در این جوش شراب است ، به خمخانه بگردید
 چه شیرین و چه خوشبوست ، کجا خوابگه اوست ؟
 پی آن گل پر نوش چو پروانه بگردید
 بر آن عقل بخندید که عشقش نپسندید
 در این حلقه ی زنجیر چو دیوانه بگردید
 درین کنج غم آباد نشانش نتوان داد
 اگر طالب گنجید به ویرانه بگردید
 کلید در امید اگر هست شمایید
 درین قفل کهن سنگ چو دندانه بگردید
 رخ از سایه نهفته ست ، به افسون که خفته ست ؟
 به خوابش نتوان دید ، به افسانه بگردید
 تن او به تنم خورد ، مرا برد ، مرا برد
 گرم باز نیاورد ، به شکرانه بگردید

* به نام شما

زمان قرعه ی نو می زند به نام شما
 خوشا که جهان می رود به کام شما
 درین هوا چه نفس ها پر آتش است و خوش است
که بوی خود دل ماست در مشام شما
تنور سینه ی سوزان ما به یاد آرید
 کز آتش دل ما پخته گشت خام شما
فروغ گوهری از گنج خانه ی دل ماست
چراغ صبح که بر می دمد ز بام شما
 ز صدق اینه کردار صبح خیزان بود
 که نقش طلعت خورشید یافت شام شما
 زمان به دست شما می دهد زمام مراد
 از آن که هست به دست خرد زمام شما
 همای اوج سعادت که می گریخت ز خک
 شد از امان زمین دانه چین دام شما
به زیر ران طلب زین کنید اسب مراد
 که چون سمند زمین شد سپهر رام شما
 به شعر سایه در آن بزمگاه آزادی
طرب کنید که پر نوش باد جام شم

*ارغوان

ارغوان شاخه همخون جدا مانده من

آسمان تو چه رنگ است امروز؟
آفتابی ست هوا؟
یا گرفته است هنوز ؟
من در این گوشه که از دنیا بیرون است
آفتابی به سرم نیست
از بهاران خبرم نیست
آنچه می بینم دیوار است
آه این سخت سیاه
آن چنان نزدیک است
که چو بر می کشم از سینه نفس
نفسم را بر می گرداند
ره چنان بسته که پرواز نگه
در همین یک قدمی می ماند
کورسویی ز چراغی رنجور
قصه پرداز شب ظلمانی ست
نفسم می گیرد
که هوا هم اینجا زندانی ست
هر چه با من اینجاست
رنگ رخ باخته است
آفتابی هرگز
گوشه چشمی هم
بر فراموشی این دخمه نینداخته است
اندر این گوشه خاموش فراموش شده
کز دم سردش هر شمعی خاموش شده
باد رنگینی در خاطرمن
گریه می انگیزد
ارغوانم آنجاست
ارغوانم تنهاست
ارغوانم دارد می گرید
چون دل من که چنین خون ‌آلود
هر دم از دیده فرو می ریزد
ارغوان
این چه راز ی است که هر بار بهار
با عزای دل ما می اید ؟
که زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است
وین چنین بر جگر سوختگان
داغ بر داغ می افزاید ؟
ارغوان پنجه خونین زمین
دامن صبح بگیر
وز سواران خرامنده خورشید بپرس
کی بر این درد غم می گذرند ؟
ارغوان خوشه خون
بامدادان کهکبوترها
بر لب پنجره باز سحر غلغله می آغازند
جان گل رنگ مرا
بر سر دست بگیر
به تماشاگه پرواز ببر
آه بشتاب که هم پروازان
نگران غم هم پروازند
ارغوان بیرق گلگون بهار
تو برافراشته باش
شعر خونبار منی
یاد رنگین رفیقانم را
بر زبان داشتهباش
تو بخوان نغمه ناخوانده من
ارغوان شاخه همخون جدا مانده من.