انتخاباتیات

کمتر از 30 روز به انتخابات مانده و کارگزاران و مسئولان نظام از مدت ها پیش با مصاحبه ها ی گوناگون سعی دارند که انتخابات پیش رو را مهم جلوه دهند و حسایت بالایی را در آن بوجود بیاورند اما واقعیت امر چیز دیگری است و آن این است که انتخابات در ایران سالهای سال است که دیگر هیچ ارزش و اعتباری ندارد بنابراین هیچ حساسیتی هم نخواهد داشت.برای حساس نبودن این انتخابات میتوان چند دلیل را ذکر کرد:

● رد صلاحیت گسترده ی شخصیت های شناخته شده

از مدت ها قبل کاملا مشخص بود که هیچ فرصتی به اصلاح طلبان برای شرکت در انتخابات داده نخواهد شد و این گروه سیاسی همانند طیف ملی- مذهبی از صحنه ی سیاسی ایران کنار گذاشته شده اند و آنهایی که به عنوان اصلاح طلب در این انتخابات اعلام نامزدی کرده اند به قول صادق زیباکلام در واقع غیر اصولگرا هستند نه اصلاح طلب ! اما اینکه طیف حلقه ی یاران احمدی نژاد هم از شرکت در انتخابات محروم شوند هم کمی شگفت انگیز است گرچه زمزه هایی از قبل مبنی بر رد صلاحیت گسترده ی این طیف شنیده میشد اما مطمئنا شرکت این افراد میتوانست کمی رقابت را جدی تر نماید .به عنوان مثال در استان گیلان، آقای قهرمانی استاندار سابق و شانس اول ورود به مجلس به دلیل قرار داشتن در طیف حلقه ی یاران رد صلاحیت شد.آنچه که درمورد رد صلاحیت افراد جالب توجه است این است که بیشتر افراد به دلیل التزام نداشتن به اسلام رد صلاحیت می شوند و رد صلاحیت امثال علی مطهری خود گویای این امر است که این آقایان اساسا اسلام را به بازی گرفته اند.

● نبود انگیزه در مرم برای شرکت در انتخابات

مرم ایران اساسا سالهاست که انگیزه ای برای شرکت در انتخابات ندارند و انتخابات سال 88 و آن استقبال گسترده برای تغییر اساسی در فضای کشور و کنار گذاشتن یک سری افراد بود که آنهم آنطور شد.اما نبود انگیزه در ملت به چه دلیل است ؟! دلایل نبود انگیزه در ملت را می توان اینگونه بر شمرد:

1.فقر گسترده ، تورم و وضعیت اقتصادی و معیشتی بیش از 70 درصد جامعه

بر هیچ کس پوشیده نیست که گرانی و تورم بلایی عظیم بر سر این ملت آورده است و روز به روز سفره های آنان کوچکتر می شود تا جایی که پیش بینی می شود تا مدتی دیگر نان خالی هم در سفره ها نایاب شود چه برسد به گوشت و مرغ که احتمالا آروز می شود و یا خاطره ! 

2. وعده های مکرر مسئولان برای حل مشکلات و عملی نشدن هیچ یک از آن وعده ها

سی و چند سال است که ملت وعده و وعید می شنود و دریغ از عملی شدن آنها. از آرمانهای انقلاب نظیر رشد جامعه ی مدنی و حقوق مساوی و عدالت بین افراد و آزادی بیان و حقوق شهروندی، که اساسا می گذریم چون دیگر امیدی بدان نیست.اما دیگر نمی شود از بیکاری جوانان و فساد گسترده ی مسئولان گذاشت ! مهمترین دغدغه ی امروز اشتغال است و شغل با یک حقوق مناسب کاملا نایاب شده است. برای مثال در طول این سالها در استان گیلان کارخانه ای که ساخته نشده هیچ، بلکه همانهایی هم که مشغول به کار بودند و چشم امید خانواده های زیادی به آنها بود هم تعطیل شده و شبانه دستگاه ها و ماشین آلاتشان به استان های مختلف منتقل شدند.

اما چرایی اینکه چرا مسئولان وعده می دهند و عمل نمی کنند را می توان اینگونه بیان کرد:

از آنجایی که حزبی وجود ندارد و نمی توان مشخص که افراد مختلف در چه طیفی قرار می گیرند بنابراین ضمانت اجرایی هم وجود ندارد.در جامعه ی فشل سیاسی ما افراد یک روز اصولگرا هستند فردای آن روز اصولگرای ولایی و پسان فردا جرایان انحرافی ! نبود حزب موجب می شود که هرکسی به زببایی هرچه تمامتر وعده بدهد و دروغ بگوید و سر آخر هم یه آمار سرتاسر دروغ از عملکرد خود منتشر کند.برای مثال در رشت خودمان از سه نماینده مجلس تنهای یکی از آنها نسبتا فعال بوده و آن دوتای دیگر(آقای جبار – ک و آقای علی - آ) اساسا در یک عالم دیگر سیر می کنند و بجای قدم مثبت برای مردم همواره از موقعیت خود سو استفاده کرده اند.

در پایان پیش بینی این امر که مجلس نهم بسیار ضعیفتر از مجلس ضعیف هشتم خواهد بود کار خیلی سختی نیست و مشارکت بسیار کم مردم(شاید در حدود 20 درصد) هم قبل پیش بینی است و خود کاندیدها هم در جلسات خصوصی بر این امر صحه گذاشته اند.